Ubezpieczenia i Prawo Pracy nr 18 (324) z dnia 10.09.2012

Umowa na czas wykonania określonej pracy a urlop wypoczynkowy

Zatrudniamy pracownika, z którym zawarliśmy umowę o pracę na czas trwania zadania inwestycyjnego. Czy nabędzie on prawo do urlopu wypoczynkowego?

Generalnie każdy pracownik podejmujący zatrudnienie na podstawie stosunku pracy, w tym umowy zawartej na czas wykonania określonej pracy, nabywa prawo do urlopu wypoczynkowego. Jednak gdy w grę wchodzi prawo do pierwszego urlopu, niezbędne jest przepracowanie co najmniej 1 miesiąca. Wymiar urlopu zależy od stażu urlopowego oraz okresu zatrudnienia w danym roku kalendarzowym.

Umowa na czas wykonania określonej pracy jest odmianą terminowej umowy o pracę. Zawiera się ją w celu świadczenia przez pracownika pracy wchodzącej w zakres oznaczonego i z góry ograniczonego w czasie zadania. Dzień zakończenia stosunku pracy wyznacza przy tej umowie przyszłe zdarzenie w postaci ukończenia określonej pracy.

Prawo do pierwszego urlopu (czyli do urlopu w roku kalendarzowym, w którym pracownik podejmuje pierwsze zatrudnienie) pracownik nabywa za każdy miesiąc pracy z dołu po przepracowaniu takiego miesiąca. Z brzmienia art. 153 K.p. wynika, iż pracownik podejmujący pracę po raz pierwszy - uzyskuje prawo do urlopu z upływem każdego miesiąca pracy, w wymiarze 1/12 "pełnego" wymiaru urlopu przysługującego po przepracowaniu roku, co przy stażu ogólnym poniżej 10 lat stanowi 1,66 dnia urlopu wypoczynkowego (1/12 x 20 dni). Wymiaru pierwszego urlopu nie zaokrągla się do pełnych dni.

W dniu 15 maja 2012 r. pracodawca zatrudnił na stanowisku majstra na budowie absolwenta politechniki. Umowa zawarta na czas wykonania określonej pracy trwająca do zakończenia budowy szkoły rozwiązała się z dniem 5 września br.

Pracownikowi z wyższym wykształceniem należało zaliczyć do okresu pracy, od którego zależy wymiar urlopu, z tytułu ukończenia szkoły wyższej 8 lat, co uprawnia do urlopu w wymiarze 20 dni. Za przepracowane 3 pełne miesiące nabył prawo do 4,98 dnia urlopu, tj. 1/12 x 20 dni = 1,66 dnia; 1,66 dnia x 3 m-ce = 4,98 dnia.

Prawo do urlopu określonego w art. 153 § 2 K.p. jako "kolejny", jest nabywane w każdym następnym roku kalendarzowym. Jeśli pracownik pozostaje w zatrudnieniu, to uprawnienie to uzyskuje już z dniem 1 stycznia, "z góry" na poczet zatrudnienia w tym właśnie roku. Podobnie jak przy "pierwszym" urlopie, nabycie prawa do "kolejnego" urlopu uwarunkowane jest jedynie faktem pozostawania w stosunku pracy. Zasady ustalania wymiaru kolejnego urlopu pracownika, z którym stosunek pracy ustaje w ciągu roku kalendarzowego, reguluje art. 155¹ K.p. Na podstawie powołanego przepisu takiemu pracownikowi przysługuje u dotychczasowego pracodawcy urlop w wymiarze proporcjonalnym do okresu przepracowanego u tego pracodawcy w roku ustania stosunku pracy, chyba że przed ustaniem tego stosunku pracownik wykorzystał urlop w przysługującym mu lub w wyższym wymiarze. Dodajmy, że według art. 155³ § 1 K.p., przy ustalaniu wymiaru urlopu na podstawie art. 155¹ K.p., niepełny dzień urlopu zaokrągla się w górę do pełnego dnia. Z kolei w myśl art. 155^2a K.p., przy ustalaniu urlopu wypoczynkowego w wymiarze proporcjonalnym, kalendarzowy miesiąc pracy odpowiada 1/12 wymiaru urlopu przysługującego pracownikowi na podstawie art. 154 § 1 i 2 K.p., a niepełny kalendarzowy miesiąc pracy zaokrągla się w górę do pełnego miesiąca.

Spółka z o.o. zatrudniła na czas wykonania określonej pracy pracownika legitymującego się ponad 10-letnim stażem. Umowa z tym pracownikiem została zawarta w dniu 16 czerwca 2012 r. i trwała do 4 września 2012 r.

Pracownik w tym roku wcześniej nie pracował. Nabył zatem prawo do 1/12 z wymiaru za każdy (także) niepełny, lecz podlegający zaokrągleniu miesiąc pracy. Oznacza to, że pracownikowi przysługiwało 9 dni urlopu (4/12 x 26 dni = 8,66 dnia, po zaokrągleniu 9 dni).